เดียวดาย...ในความเหงา

ยืนเดียวดาย ในความเหงา แสนเศร้านัก
ใครจะรัก จะเห็น เช่นศักดิ์ศรี
ใครจะมอง จะเห็น เช่นความดี
ที่ตัวฉัน นี้เคย สร้างสรรค์มา

เคยช่วยงาน ทุกอย่าง ไม่ว่างเว้น
ใยเล่าเห็น เป็นดั่ง คนไร้ค่า
มีสิ่งใด ให้เขาหมด ไม่นำพา
อนิจจา มีแต่คน มองข้ามเรา

เขาไม่เคย มองเรา ว่ามีค่า
วาสนา เรามีน้อย ว่าโง่เขลา
ทุกวันนี้ ข้างกาย มีเพียงเงา
ใครไหนเล่า จะรู้ซึ้ง ถึงความดี

เขาใส่ร้าย ใด-ใด ไม่เคยเถียง
เขาขอช่วย งานไม่เกี่ยง ไม่หน่ายหนี
ยอมให้ด่า ยอมให้ว่า ให้ทุบตี
ไม่เคยมี ใครปราณี หรือเห็นใจ

เดินกลับบ้าน เสียงด่าว่า สนั่นหู
จะได้ดู มวยคู่เอก อีกใช่ไหม
ชกซ้ายขวา แม่ด่ามา พ่อต่อยไป
จนเลือดไหล อาบหน้า ไม่รู้พอ

เมื่อไรหนอ ชีวิต จะมีค่า
ให้คนเห็น มากกว่าหมา ข้างถนน
ใครกันหนอ จะมอง เห็นตัวตน
ให้ค่าล้น กว่าเปลือกนอก ที่ฉาบทา


อาลัย (203.158.239.*) [ กลอนอาลัย-เศร้า ] [ วันอาทิตย์ ที่ 26 สิงหาคม 2550 เวลา 19:09 น. ]