หยาดพิรุณคลั่งแล้ว ...โลกร้อน

เมฆหมอกหนาเชื่องช้า ชินตา
แลเอื่อยเฉื่อยเคลื่อนลา แล่นแล้ว
กลับแปรเปลี่ยนเรียงมา เมฆค่ำ
เป็นสิ่งที่ดำมืดแท้ ที่นี้โลกเรา

หยาดพิรุณร่วงฟ้า บ้าคลั่ง
เป็นสิ่งที่น่าชัง หลั่งร้อง
โลกถูกท่วมประดัง ดงคลื่น สูงแฮ
ไร้สิ่งที่อยู่ป้อง โลกนี้ดับสูญ



แว่วเสียงเรไร (124.120.197.*) [ กลอนธรรมชาติ ] [ วันอาทิตย์ ที่ 16 กันยายน 2550 เวลา 23:44 น. ]