หยาดพิรุณ

เมฆครึ้มคลุมม่านฟ้า หมองหม่น
เฉกเช่นจิตใจคน คับแค้น
แรงกระหนํ่าสายฝน รินรั่ว นองนา
ไหลดั่งนํ้าตาแม้น บ่ยั้งหยุดได้
เปรี้ยงปร้างไซร้โกรธกริ้ว เพียงใด
ยิ่งเพิ่มจิตหวั่นไหว โศกเศร้า
สุขทุกข์จักเกิดได้ ทําจิต สงบนา
เหมือนดั่งธรรมชาติเย้า อย่าได้เสียขวัญ


ปูเป้ (222.123.37.*) [ กลอนตามใจคุณ ] [ วันอาทิตย์ ที่ 16 กันยายน 2550 เวลา 18:37 น. ]